Genieten met een lach en een traan

Hoewel het in mijn vorig blog al een hele rollercoaster was, is het daar niet bij gebleven. Na de geboorte van Roos vertrokken we tijdens de kerstvakantie voor weer een hoogtepunt: Wintersport! Met kerstmis gaan we met mijn schoonfamilie en ander gezin altijd naar Oostenrijk. Echt iets om naar uit te kijken. Door corona hadden we dit al een aantal jaren niet meer gehad. De aankomst dag was een vrij donkere dag. Een rustige dagje na een halve nacht rijden is altijd heerlijk. Met dit weertje was het helemaal oké. De hele nacht heeft het gesneeuwd waardoor de vraagtekens of ik wel moest gaan skiën steeds groter werden. Want hoe zou ik kunnen skiën ten opzichte van Maart? Mijn hand is duidelijk slechter, maar mijn been is minder duidelijk. Beter dan de arm, maar hoe goed om te skiën? Ik was in ieder geval vol vertrouwen! Dus eerst maar eens proberen.

Want als ik het niet probeer, weet ik het niet.

De eerste afdalingen waren de pistes nog redelijk. Ik merkte duidelijk dat het wel heel anders was. En naarmate de sneeuw slechter werd, ervaarde ik iets wat ik niet echt kende: moeite doen voor skiën. Normaal kon ik alles op gevoel doen, maar nu was het opeens continu kijken wat ik aan het doen was. Van het zelfvertrouwen wat ik eerst had met skiën, leek opeens niet veel meer over. Opvangen bij een onverwachte reactie op de sneeuw wordt nu gedaan door de ogen. Hoewel deze eerste dag zeer confronterend was, mag ik eigenlijk niet klagen. Iemand die me eerder heeft zien skiën, ziet een ander tempo. Maar iemand die me niet kent ziet eigenlijk niets. Ik ski nu gewoon verantwoordelijk zoals ik normaal zou doen als ik 50 was.

Helaas werd de dag iets verdrietiger. Hoewel mijn oma de jongste niet meer was en haar geheugen haar steeds meer in de steek liet, kwam daar het vervelende telefoontje met de woorden: "palliatieve zorg". Huh? ruim een week daarvoor heb ik haar gewoon gezien zoals normaal. En nu? Wil ik nu naar huis? We waren nog maar net daar. Voor mijn gevoel zat ik in mijn eigen rouwproces omdat het wel eens de laatste wintersport kon zijn dat ik zelf op de ski's zou staan. Eerst maar eens videobellen!

En hoewel oma van al die telefoontjes en hun functies niets begreep, ben ik nog nooit zo blij geweest met 'dat ding'. Het was het mooiste gesprek dat ik met haar de afgelopen jaren heb gehad. Er gingen normaal geen vijf minuten voorbij dat oma hetzelfde herhaalde, maar tijdens ons gesprek hebben we 20 minuten een gesprek gehad zonder dat ze in

herhaling viel. Sinds mijn 'ziekteproces' kreeg ik regelmatig de vraag hoe het toch kwam dat ik er zo mee om ging. Ik heb het letterlijk gezien: oma! Hoewel ze heel duidelijk wist dat er niets meer te doen was, en dat het goed was zo, bleef ze de situatie aangaan met humor. Bij het gesprek dat ik haar oudste kleinkind was en ze vroeg hoe oud ik eigenlijk was, was haar reactie heel duidelijk: "alde doës"! Hoewel de inhoud niets voorstelde was het het mooiste gesprek wat we hadden gehad in vele jaren en heeft ze nog voor me gezongen. Zo heb ik haar altijd gekend! Ik durfde die week geen nieuw gesprek meer aan, want mooier kon niet.

Het mooiste afscheid tussen ons samen.

Met een lach en een traan

Zo verliep de rest van de week, met een lach en een traan. Hoewel ik voor mijn doen vaker op de grond lag dan normaal, heb ik mijn schoonvader hier ook van kunnen laten genieten. Hij was zo blij dat hij mij eens op de grond zag liggen! Na wat (waarschijnlijk) gebroken ribben, een teennagel minder en wat krassen hier en daar, was ik na een week wel tevreden - met de beperkte schade. Immers: ik heb genoten van weer een ski-trip!

Hoewel ik het eerder geen 24 uur gaf, heb ik mijn oma nog mogen knuffelen. Mijn moeder gaf op woensdag aan dat ik vrijdags weer thuis zou komen, een dag eerder dan gepland. Oma gaf aan haar best te doen er dan nog te zijn. En dat heeft ze nog gedaan ook nog! Een mooi afscheid en mooie verhalen hebben het samen een compleet en mooi afscheid gemaakt.

"Het is good zoe"

Date-nights!

Hoewel we volop genieten van alle sociale tijd die we met vrienden en familie doorbrachten, wilden Bram en ik wat meer tijd puur met elkaar door gaan brengen. Voornemen: ene maand organiseert Bram een date, andere maand ben ik aan de beurt. Om Bram nog maar iets meer tijd te geven, ging ik voor de eerste: Januari. Met misplaatst enthousiasme was ik op zoek naar kaartjes voor Ajax. Want ja, Bram wilde al langer met mij naar Ajax. Laat me nu net het oog op Ajax-Feyenoord vallen. Na van de shock te zijn bekomen van de kosten van deze kaartjes, kwam ik er ook nog eens achter dat het geen Ajax - Feyenoord was, maar Feyenoord - Ajax, oftewel verboden terrein als Ajax-fan. Nouja, een nachtje bij Nadieh in Amsterdam is ook niet verkeerd. Want laat het nu net Amsterdam-light Festival zijn. Voor diegenen die het nog niet weten: ik word ook wel "chef-lamp" genoemd. Verlichting is het belangrijkste element in, wat ik nu kan bedenken, alle situaties. Na wat tips heb ik een Diner-cruise geboekt om tegelijkertijd te genieten van al die lampjes. Deze 'cruise' was al op tijd gedaan dus we doken de kroegen in. Heerlijke gesprekken en drankjes waren het gevolg. Terwijl we naar huis liepen evalueerden we hoe gezellig de avond was en dat dit heerlijk was om zo samen te doen. Tip van Bram en mij: plan die date-nights voor die quality time!

Maar of ze allemaal zo aflopen als die van mij?!

Hoewel het organiseren deze maand mijn taak was, deed Bram er nog een schepje bovenop. Hij ging op één knie met de bekende vraag! Door alle tranen heen, kon Bram mijn antwoord niet eens horen: JA!!!

Helemaal trots met zo'n geweldige vent!

Dan zeg je toch zonder twijfel "ja"! We gaan trouwen!

Ik kan je vertellen, dinsdag kwam ik pas een beetje op aarde. Ik had bijna drie dagen niks te zeggen: ik was zo verrast! Dat was nog nooit iemand gelukt!

(en ja, die glazen zitten erg vol)

Toen ik net mijn diagnose had gekregen, kregen we beide regelmatig de vraag of we gingen trouwen. Hoewel ik de vraag echt wel begrijp ken ik Bram al langer dan vandaag. Vraag je het vaker, dan is de kans kleiner dat het werkelijkheid wordt. Daarnaast wilde we niet trouwen, omdat ik nu deze diagnose had. Dat we wilden trouwen, wisten we altijd. En laten we eerlijk zijn: zonder diagnose had ik nog wat jaartjes mogen wachten. We wilden ons eerst richten op huisje boompje beestje. Maar die plannen zagen er nu gedeeltelijk anders uit. Ik moet eerlijk zeggen: met de wintersport in Maart voelde het al alsof we gingen trouwen of getrouwd waren. Allemaal lieve mensen om ons heen. We hebben vol genoten om iedereen zo bij elkaar te zien.

Een mooie droom die uitkomt als we nog een keer van zo'n gevoel mogen genieten.

Liefs Mayon