Ontwaken uit een droom

Een week waarin alles zo onwerkelijk lijkt als ik er nu aan terug denk. Omdat tijd al zo snel voorbij vliegt, hebben we altijd gezegd: “als we trouwen, dan doen we dat niet maar één dag”. Oké het werd een beetje meer. Twee bruiloften en meerdere dagen eromheen werd meer een ‘bruiloftsweek’, zoals vrienden en familie het noemden.

Matrimonio in Toscane

Vrijdag de 8ste was het tijd om te vertrekken naar Italië. De afgelopen week waren er al verschillende vertrokken die de vakantie ervoor hadden geplakt. Heel handig, want hierdoor konden we voor de zekerheid al wat decoratie en andere bagage meesturen.

Zaterdag eind van de ochtend kwamen we bij onze agriturismo aan om even twee dagen te relaxen met een wijntje en een zwembad. Rondom ons heen verzamelden zich steeds meer vrienden en familie. Zo hebben we “even” een wijnproeverijtje gedaan met Ferdy en Tieske, want die waren toch in de buurt.

En hoewel het helemaal niet georganiseerd was, was bijna de hele familie in de omgeving dus we besloten in San Gimignano bij elkaar te komen voor een heerlijk diner.

Daar was dan de langverwachte maandag: de start van onze Italiaanse Matrimonio. Met onze fanatieke ceremoniemeesters Sanne en Diede kregen we nog extra versterking van Rob. We doken de supermarkt in om voor drie ochtenden en 59 personen ontbijt, drinken en snacks te organiseren. De lokale bevolking zal zich wel hebben afgevraagd waarvoor wij de schappen zo leeg aan het halen waren.

Al die tijd was ik heel rustig en bij Bram leken er ook niet echt zenuwen te zijn. Maar daar waren ze!

Toen we het kronkelweggetje naar de accommodatie en trouwlocatie reden, had ik voor het eerst extreme kriebels in de buik. Ziet er toch wel anders uit ten opzichte van de winterse sferen in februari.

Quercia al Poggio!

Dat was voor ons DE plek waar wij de komende dagen de bruiloftsweek gingen starten. Ook wel “oak on a hill” vertaald. Een oud klooster wat op een heuvel ligt, zoals je die in Toscane om je heen hebt. Door deze locatie op de heuvel hadden we aan alle kanten een geweldig uitzicht! Olijfbomen, wijnranken, heerlijke zwembaden en het oude klooster wat helemaal verbouwd was. En je leest het inderdaad goed: twee zwembaden. Want de locatie had twee gebouwen. Hoewel er iedere kilometer wel een trouwlocatie lijkt te zijn, hebben de meeste rond de 30 plekken om te slapen. Laten wij net met een paar meer zijn😉 Aangezien we zelfs met teveel waren om onder te brengen bij Quercia hadden we nog een locatie in de buurt gevonden. Hoe zag Quercia al Poggio er uit? Kijk zelf maar!

Even wat boodschappen verdelen over alle appartementen en een verrassing op bed klaarleggen is best wat werk. Dus van onze ingeplande tijd aan het zwembad vóór de gasten zouden arriveren bleef niks over. En met 33 graden was dat zwembad zeer welkom!

Na een frisse duik, wat drankjes en berichtjes dat iedereen geland was en de huurauto had gevonden was het echt tijd voor ontspanning. Om 20.30 zaten we dan met z’n allen aan tafel. Een brok in onze keel om iedereen helemaal in Toscane te zien. Want je vraagt nogal iets van mensen als je ze uitnodigt voor een bruiloft in Toscane. Dus tijd om te proosten!

Alhoewel ik in die week regelmatig heb gehoord dat het voor de gasten zelf ook een droom was die uitkwam, ook al was het niet hun eigen bruiloft. Dit was de hele week voelbaar: we zaten samen in een droom voor iedereen!

Een pizzaparty met natuurlijk een “antipasti-buffet” was het openingsdiner. Ze kennen in Italië niks met het woord “simpel” als je het over eten hebt. We kregen het meest minimale wat ze ons konden bieden. En zelfs dat was te veel😉

Hoewel de bruiloft pas de volgende dag was werden we al meteen verrast met voordrachtjes van onze vrienden. En wat voor voordrachtjes!

Mijn vriendinnen hadden georganiseerd dat Bjorn en Mieke een liedje hadden ingezongen en muziek hadden verzorgd. Samen met de tekst die was geschreven door mijn vriendin Wendy en vrienden Guus en Chiel. Ik kan je vertellen, dit was meteen de opening van de huilkraan!

Heeft verder geen woorden nodig, maar luister en kijk zelf.

Of alleen het hele nummer om nog iedere keer kippenvel van te krijgen

Mijn vriendinnengroep heet dus "theekransje". In de tienerjaren gekregen vanwege het vele kletsen op ons gastenbook, aka vroegere vorm van Whatsapp;)

De vriendengroep van Bram, oftewel "Stront Niks", wilde wel even testen of alle gasten ons wel goed genoeg kenden middels een Quiz. Dit geeft altijd leuke situaties. Voor we het in de gaten hadden was het alweer 00.00 en gingen we ons met het geluid naar binnen verplaatsen. Ook al lijkt het alsof er geen buren waren, dat geluid verspreid zich mijlenver als je op zo’n heuvel zit.

Feest startte meteen. Liedjes van vroeger wisselden zich af met de nieuwste dansliedjes en hier en daar wat Italiaanse hits! Het eerste feest was al top.

De dag is aangebroken!

Dat feest had natuurlijk wel z’n weerslag op de volgende dag, maar een frisse duik doet wonderen. Bram en ik hadden ons eigen huisje, wat het centrale punt was voor veel voorbereiding. Zo ook voor de belangrijkste van de week: haar en make-up!

Laat ik nu net van die toppers in de vriendinnengroep hebben die dit allebei heel goed kunnen! Ik hoef je niet te vertellen hoe dit er ruim twee uur aan toe ging, maar ik kan je vertellen dat de videograaf het fijn vond als hij even kon gaan draaien bij de mannen. Dat zegt genoeg😉

Iets waar Bram erg van kan genieten zijn schnapps. Maarja, die kennen ze niet in Italië dus het was tijd voor grappa! Thuis had ik grappaglaasjes laten graveren zodat hij zijn dag met de mannen kon beginnen met een goede toost!

Nu was het echt tijd! De first look. Oftewel het moment dat Bram en ik elkaar voor het eerst zouden zien. En die “hill” hebben ze ook nog op die heuvel. Ik moest een heel kiezelpaadje afleggen tot ik bij Bram was. Komt het even goed uit dat je je als bruid langzaam dient te bewegen omdat de fotograaf het anders niet kan bijhouden en de bruid al voorbij is voordat de gasten eens even goed konden kijken. Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat Bram zich mocht omdraaien, maar toen het moment daar was glunderden we van oor tot oor. Een beetje ongemakkelijk wel want ook al zie je het op de foto niet. Rechts staan 57 mensen je met glinsterende ogen ook aan te kijken en niks zeggen. Maar ook dat was juist mooi!

Na een korte fotoshoot was er voldoende schaduw om te starten met de ceremonie die mijn zusje Nadieh verzorgde. Bram werd begeleid door zijn moeder en ik mocht aan mijn vaders arm naar Bram. Het was een ceremonie waar naar mijn idee het niemand heeft drooggehouden.

En wat doe je na een ja-woord: proosten! Helaas was het een korte proostsessie. Hoewel we er achteraf blij mee zijn was het niet onze favoriete hobby: foto’s maken. We hadden onze trouwe fotografe Yori meegenomen naar Italië en een lokale videograaf. Hierdoor hebben we amper de borrel bij kunnen wonen helaas.

Daarna was het tijd voor het diner. Een traditionele binnenkomer. Filmpje spreekt voor zich.

In Italië is het diner de bruiloft. Die normaal gesproken een uurtje over 4 in beslag neemt. Hoewel dit normaal gesproken helemaal ons ding is, paste het niet bij ons idee van een bruiloft. Er moet immers genoeg tijd blijven voor een feest!

Lets dance!

Daar was het na het diner dan ook tijd voor. Als verrassing hadden Bram en ik de tijd voor de bruiloft geoefend op onze openingsdans. Iets wat de meeste niet verwachten omdat ze dachten dat Bram dit niet zou doen. Maar het tegendeel was waar. Bram wilde dit zeker doen! Maar we besloten deze verwachting mee te spelen om het als een verrassing te laten. En dat was het!

Anderzijds heb ik alle dames gevraagd hun partner mee te verrassen door een Flashmob te organiseren. Ook deze hebben we vooraf een aantal keren samen ingestudeerd zodat we konden shinen op de bruiloft met deze verrassing!

Het was weer tijd voor feest met een heerlijke afsluiter!

Nakeuvelen

De laatste dag, woensdag, was het nog tijd om te relaxen, de omgeving te verkennen en gezellig na te keuvelen middels een BBQ. Hoewel we geen catering hadden ingehuurd was het onvoorstelbaar wat er in de avond als buffet geserveerd werd. Velen hebben meegeholpen om dit zo te presenteren. Ik denk dat dat ook wel het mooiste is aan zo’n groep samen te brengen: Iedereen die wij kennen, maar elkaar over het algemeen niet, komen bij elkaar. Er ontstaat verbinding tussen alle mensen om ons heen.

Een lach en een traan

Het waren dagen met veel mooie woorden naar ons, over ons en naar elkaar. Mensen verlegden in deze week hun grenzen door hun woordje tot ons te richten, ondanks dat dit niet iets is waarbij ze op hun gemak bij zijn. Het waren één voor één mooie woorden. Ondertussen heb ik al ervaren dat deze mooiste dagen de zwaarste emotionele katers als gevolg hebben. Laten we daarvoor nu net de oplossing hebben gevonden: gewoon nog een keertje doen!

En we kunnen het iedereen adviseren...

Na een lange autorit kwamen wij om 1.00 ’s nachts thuis. Als verrassing was de tent voor het feest al gezet! Dat scheelt wat uitslaaptijd in de ochtend! Daarnaast stond er een zelfgemaakte picknicktafel op ons te wachten met kaarsjes en al een foto van ons de afgelopen dagen.

Een brok in de keel als je met dit beeld in de nacht je oprit op mag rijden!

Na een flinke dag opbouwen, waarin vele handjes maken licht werk weer zeer toepasselijk was, mochten we de bruiloftskleding weer aan. En ja, dankzij mijn zusje Caro ook een schone witte trouwjurk. Op vrijdag was ze om 5.15 opgestaan om de jurk naar de stomerij te brengen en weer om 17.00 op te halen. Heel fijn!

In het bijzijn van beide gezinnen, opa’s en oma’s, peetooms en peettantes, deden we de ceremonie nog eens dunnetjes over. Maar dan net iets anders. Een toost en een diner gevolgd door een feest. Vele foto's hadden we helaas niet gered in Italië vanwege warmte, licht en alles willen meemaken. Tijd om thuis nog wat extra foto's te maken. Fijn dat we thuis een kleine wijngaard hebben!

We kenden inmiddels het recept, maar toch was het weer een heel andere dag. De ceremonie was speciaal voor de opa's en oma's. Een trip naar Italië was iets te veel van het goede. In de voortuin hebben we mogen genieten van een tweede ceremonie. Een uitdaging is het ook om zeker 250 mensen te verwachten maar er tegenop te zien om handen te geven. De ceremoniemeesters hadden iedereen middels een mail op de hoogte gebracht. Echter begrepen de meeste de reden niet, want men dacht dat we bang waren voor Covid. Helaas geven we altijd met rechterhand handjes, maar dit voel ik niet. Hierdoor kan het zijn dat je paarse handen krijgt of een erg slap handje.

Verder laten we de foto’s voor zich spreken, aangezien er geen betere en mooiere woorden te vinden zijn dan de ervaring zelf.

Nog meer feest...

Toch besloten alle Italië-gasten dat de week nog niet lang genoeg was en besloten er nog iets achteraan te plakken op de zondag. Zaterdagavond werd ons verteld dat we de volgende ochtend om 10.15 klaar moesten staan: dus daar stonden we dan. Met een handdoek voor de ogen werden we achterin de auto gezet. Analyserend gingen we eerst via de snelweg, wat straten met drempels door en weer de snelweg op. Waar kun je hier in de buurt naartoe waar je twee keer op de snelweg komt met een klein stukje van de snelweg af. “We staan zometeen weer gewoon bij ons op de oprit”, zeiden we nog. En zo was het.

Iedereen was weer paraat op deze ochtend. Na een broodje ei en croissantje werd al snel een optreden aangekondigd, die in mijn ogen uit twee duo’s konden bestaan: Bjorn en Mieke of Pruuf Mar. Twee duo’s die al aardig emoties hebben losgemaakt het afgelopen jaar en dit nog altijd met deze liedjes doen. Dus ik keek al om me heen en daar stonden ze toch:

Pruuf Mar! En het feestje ging weer door met een polonaise en lach en een traan. Na het vertrek ging bij mij de lamp uit. Geen stem meer, vol met emotie en bijna geen spierspanning meer in mijn lichaam: het was op! Gelukkig had Roos ook wel zin in een rustig dagje en konden we samen bankhangen zodat mama en papa mee konden opruimen met vele vrienden en vriendinnen! Weer maakten vele handjes licht werk! Geweldig om te zien en zonder deze hulp hadden we dit nooit zo kunnen organiseren.

Inmiddels was het ook alweer een maand geleden dat ik bij de oncoloog was. Dus tijd om daar ook even langs te gaan. Conclusie: ook zij zag in de bloeduitslagen dat mijn lichaam herstellende was, maar dit zou vast goedkomen. Mijn ejectiefractie van mijn hart was er zelfs op vooruit gegaan! Dit wordt iedere drie maanden getest omdat mijn medicatie nogal pittig kan zijn voor mijn hart. Door al dat positief nieuws vergeet je deze waarden soms bijna. Afgelopen keren was deze injectiefractie rond de 53%. Een waarde die boven de 50% moet blijven en bij gezonde mensen wat schommelt rond de 60%. Na al dat feest was hij zelfs vooruit gegaan want hij was 64%. Dus deze week is voor herhaling vatbaar mocht het weer een keer afnemen😉

Nu vooral nagenieten van de ervaringen van alle gasten, maar met name nog altijd bijkomen. We kunnen heerlijk terugkijken naar alle foto’s en video’s. Die we al veel hebben mogen ontvangen, maar ook heel veel die we nog zullen gaan ontvangen. Dankzij onze fotograaf Yori (Yori Fotografie) heb ik al vele foto's mogen toevoegen. En dit is nog maar een preview...

Liefs Mayon