Onvoorstelbaar maar waar!

Bijgewerkt op: 22 dec. 2022

Het is onvoorstelbaar maar waar! Mijn tumor is verder geslonken! Hoewel dit natuurlijk heel fijn is, kwam dit best even onverwacht binnen.

Donderdag de 8ste mocht ik weer de MRI in. Hoewel twee maanden lang lijken gaan ze ook heel snel voorbij. Na ieder onderzoek komt natuurlijk ook de uitslag. Afgelopen vrijdag was het dan zover.

We werden net zoals normaal neutraal met een lieve glimlach van de oncoloog binnen geroepen. Ze is een ster in pokerface, niks af te lezen dus. Bram en ik kwamen de spreekkamer binnen en keken weer meteen tegen twee scanbeelden van mijn hoofd aan. Eentje met een duidelijk grotere tumor dan de ander, maar welke is van nu? Deze zinnen typen duren nog langer dan dat wij tijd hadden om te denken. Want ze bijna meteen: Hij is kleiner!

Huh? Was dat een optie?!

Wij waren de eerste keer al verrast met het kleiner worden van de tumor, want stilstaan is het meest voorkomende resultaat voor zover ik weet. De tweede scan liet dit duidelijk zien: stabiliteit. En de hoop voor deze scan was geen groei maar stabiliteit. Schijnbaar was er nog een scenario: afname van de tumor.

Wauw, soms ook wel heel fijn om een uitzondering te zijn van het ' normale'.

En hoe, ik zag nu een duidelijkere afname dan de eerdere scan. Links zijn de meest recente, rechts 2 maanden geleden. See it yourself!

Goede uitslag is feest?

Hoewel zo'n uitslag altijd fijn is, was dat nu extra fijn. Een jaar geleden zag mijn toekomst er niet zo uit als hoe ik er nu voor sta. Het gaat veel beter dan gedacht en gehoopt. Maar iedere uitslag is altijd weer een confrontatie met de werkelijkheid: er zit een tumor in mijn hoofd waaraan ik zal komen te overlijden...

Dus echt blij en echt feest heb ik dan niet. Maar ik ben er natuurlijk heel blij mee, het biedt perspectief.

Naast de 1 jaar-grens heeft December altijd een beetje een andere lading dan andere maanden. Toen ik 15 was heb ik mijn toenmalige vriend Joop in deze periode verloren aan een ongeluk. Dit in combinatie met de donkere dagen laten deze dagen altijd anders voelen. Meer somber maar ook meer emotioneel.

Mensen vragen ook vaker hoe ik hiermee om ga...

Door Joop

Hij stond vol in het leven toen hij overleed. Maar de harde les werd helaas dat het leven ook heel kwetsbaar is. Joop overleed aan de gevolgen van een brommerongeluk. In mijn ogen is hij altijd net de verkeerde kant op gevallen met zijn hoofd.

Doordat je zoiets al op jonge leeftijd mee maakt, heb je al heel vroeg lessen die je enerzijds harder maken, anderzijds meer open. Zo leerde ik al vroeg dat vol in het leven staan in iedere levensfase belangrijk is. Want we weten nooit hoe lang we er van mogen genieten.

Praten

Daarnaast leerden we dat praten over deze lastige dingen in het leven heel belangrijk zijn. Belangrijkste les: je doet alles samen, je hoeft niets alleen te doen. Praten en vooral openheid helpen je verder. Andere kunnen dan iets voor je betekenen, je relativeert met iemand samen. Alleen is maar alleen en dan blijf je vaak met jezelf in je eigen gedachten hangen. Niemand die met je mee relativeert of zoekt naar een 'oplossing'.

Coaching

Voordat ik me eigenaar van Kr8 mocht noemen, heb ik een heel coachingstraject ondergaan. Zou ik van eigenaarschap gelukkig worden, hoe ben ik, wat zijn mijn valkuilen en krachten? Hierdoor voelt het alsof ik heel zeker keuzes maak. En het bleek echt waar: ik word heel gelukkig van het werk dat ik doe!

Alle ervaringen zorgden er voor dat ik met beide benen op de grond kwam te staan. Dit heeft ook tijd gekost, vele gesprekken, knuffels en een liefdevolle omgeving om me heen. Want ik ben niet alleen zo sterk, daar helpen de mensen om me heen me bij. Dat is wel echt de mooiste levensles van alle: ik word gelukkig van de mensen om me heen.

Alles wat ik hierboven beschrijf en vast nog veel dingen die ik niet beschreven heb laten me dit proces aankunnen zoals ik het nu aan ga. Het makkelijk erover praten- zorgt er voor dat ik er ook makkelijk mee om kan gaan. Hard gezegd is dit ook hoe mijn leven er voortaan uit ziet. Ik probeer me voor te bereiden om nog heel lang met deze aanpassingen om te gaan. Dus dan kan ik er maar beter een manier voor vinden.

Een weekend om nooit te vergeten!

Het bericht wat we afgelopen vrijdag kregen was een onverwacht mooi bericht. Maar het werd nog vele malen mooier. Mijn zusje was namelijk tegelijk ruim 40 weken zwanger, oftewel klaar om te poppen. Toen ze rond de 15 weken was vroeg ze of ik bij de bevalling aanwezig zou willen zijn. In haar woorden was dit 'het dichtste bij een bevalling wat ze mij kon brengen'. Dit aanbod had ik niet verwacht en dacht de hele tijd dat het mogelijk nog zou veranderen als we dichter bij de uitgerekende datum zouden komen. Maar nee hoor, ze wilde me er echt bij hebben. En Jules, haar vriend, vond dit ook wel best. Ik wist al die tijd wel dat Caro pas na de uitslag zou bevallen. In de weken ervoor was ik namelijk meer met Caro bezig en Caro meer met mij. Hoe zou een bevalling dan op gang gaan komen?!

Na de uitslag wisten we allemaal wel hoe laat het was. Wat rommelwerk begon en wat ondersteuning vanuit de verloskundige, het meisje (lees baby) was er klaar voor. Voor mij stond er nog even een kerstborrel gepland bij ons thuis. Dus beetje telefoon kijken, beetje kletsen. Even wat uurtjes slaap meepakken nu het nog kan, want ik heb wel wat opgestoken van al die bevallingen van mijn vriendinnen. Slapen is er niet bij en de energie heb je nodig. Ik ging slapen met de weeëntijden van Caro en werd om half 6 door Jules gebeld: "we gaan nu naar het ziekenhuis dus komen je halen". Bij het strippen braken de vliezen al met een minimale aanraking. Daaruit bleek dat ze in het vruchtwater had gepoept, waardoor we direct naar het ziekenhuis mochten. Bram en ik waren meteen klaarwakker, want ik weet niet of je de woorden snelheid, halve lamme rechter arm/hand en aankleden voor je kunt zien? Ik kan je vertellen dat werkt niet. Gelukkig is Bram in de buurt die mijn extra rechterhand kan zijn. Met als resultaat: te vroeg klaar. Om wat tijd en verveling te besparen was ik naar de kruising gelopen. Ik kan je zeggen dat enkele mensen raar opkeken toen ze in de kou, om half 6 in de ochtend een vrouw op de kruising tegenkwamen zonder enkel vervoersmiddel.

Bijna zover

In het ziekenhuis werden zowel Caro als het meisje aan de monitor gelegd om ze goed in de gaten te houden. Hoewel het na de 40 weken vaker voor komt dat ze in het vruchtwater poepen, weten ze nooit zeker waarom. Ik zal je de details verder besparen, maar hoe Caro dit heeft gedaan: ik ben een zeer trotse zus! Met volle controle is ze vele uren de weeën aangegaan. Uiteindelijk mocht alle inzet niet baten en hebben we het meisje mogen halen via een keizersnede. Helaas mocht ik hier niet bij zijn, maar ik kreeg al zeer snel een foto van Jules van hun drie met de woorden: ""alles good". Nou ik kan je zeggen, ik had net genoeg gedronken die dag want wat een water kwam er bij mij uit! Paar minuutjes later kwam Caro de kamer opgerold met mijn nichtje: Roos!

Ik kan je zeggen, de vorige stroming kun je beter als stroompje beschrijven, want toen Caro en ik elkaar zagen: waterval!

Het meest confronterende was dat de bevalling van Roos exact de bevalling was van mijn moeder van mij. Zij kwam ook niet verder dan 4 cm, heel lang natuurlijke bevalling geprobeerd en uiteindelijk een spoedkeizersnede. Wat gelukkig totaal anders was dat ik maar een Apgar score had van 1, oftewel qua bewustzijn had ik alleen een zwakke hartslag. Roos was zo fit als wat!

Sinds afgelopen weekend is iedereen flink bijgekomen en genieten we vol van Roos. Caro voelt zich met de dagen beter en Roos, een relaxtere meid heb ik nog nooit gezien! Ik ben de meeste trotste tante die er is (zeggen we allemaal natuurlijk;)).

Of het nu over mijn nichtje of mezelf gaat...