Proosten op het leven!

Wat doe je als je weet dat het leven minder lang zal gaan duren dan waar je eigenlijk op hoopte?

Doen wat je het liefste doet en vol van geniet! Voor de eerste stap wist ik al meteen wat dit moest zijn. Nog zeker een keer op wintersport. Direct op korte termijn alles snel regelen was iets te lastig, dus dat werd direct na de bestraling. De voorspelling was dat de eerste twee weken na de bestraling zwaar zouden zijn. Daar heb ik niet duidelijk iets van gemerkt en had juist meer de indruk dat de eerste drie weken bestraling zwaarder waren dan de laatste weken. Het idee hierbij is dat er steeds meer vocht kan komen in het hoofd door de bestraling. Meer vocht geeft meer symptomen en ook meer hoofdpijnklachten. Indien dit niet met paracetamol zou verminderen, is het dan toch echt tijd voor Dexa. Het enige wat ik merkte was een vreemd gevoel in het hoofd, alsof hoofdpijn zou gaan beginnen. Echter is deze tot op heden niet gekomen en heb ik me kunnen onttrekken van de Dexa. Iets wat ik zelf heel fijn vind!

Gaat het wel of niet?

Iedere week kwam wintersport dichterbij en durfde ik me langzaam te gaan verheugen dat het voor mij echt door zou kunnen gaan. Het gevoel in het been bleef goed, dus dat skiën zag ik wel goedkomen!

Een week voor de wintersport was het tijd voor een avondje met collega’s sinds lange tijd. Gezellig uiteten onder het genot van gezellige muziek. Voor mij de eerste keer dat ik weer een wijntje mocht drinken, dus dat op zich was al wennen. Na 10 minuten kreeg ik al een brok in mijn keel van hoe we allemaal samen zaten. Zó lang geleden, maar zó fijn dat we weer als team bij elkaar konden zijn! Het was een erg emotionele, super gezellige avond. De mooiste avond gaan zo nu en dan ook gepaard met wat tranen. Het besef dat zoiets mooi hierin een einde kent is dan soms iets te veel. Een avond die me voor het eerst ook laat in bed liet liggen en dat heb ik geweten! De dag erna was ik helemaal gesloopt en nergens toe in staat. Nee, geen kater maar een vermoeidheid die ik nog nooit had ervaren. Ach ja, heb ik dat ook weer meegemaakt!

Hmm, zou wintersport qua energie dan wel gaan?

Jetzt geht's los!

18 maart was het dan zover: wintersport! We hebben de hele tijd gezegd: wie mee wilt, sluit maar aan. Dat hebben we geweten. Met 19 vertrokken we allemaal richting Italië. De weersvoorspellingen lieten alleen maar zon zien dus zowel de skiërs als de wandelaars waren tevreden. Hoewel de eerste dag vol genieten was, stond me de zondagochtend al direct wat te wachten. Mijn zusje had vier vrienden opgesloten in de skiraum, oftwel in een hok vol stinkende skischoenen waar ze hangen om te drogen. Toen ik aan de ontbijttafel was gearriveerd stonden ze opeens voor me. Je raad het al: huilen!

Het was al overweldigend om de eerste dag met een groep van 19 personen te zijn, met allemaal mensen die de moeite hadden genomen om naar Italië af te reizen. En nu waren er zelfs nog 4 mensen extra gearriveerd. Alleen iedereen zo bij elkaar zien is al iets om een brok van in je keel te krijgen.

We verbleven in Colfosco: een plek in de Dolomieten van Italië. Een plek waar ik van jongs af aan iedere wintersport te vinden was. Een plek die toch een beetje voelt als een thuis ver van huis. Je kent er mensen die er wonen en kent overal de weg. Echt een plek die wintersport niet alleen wintersport maakt, maar juist extra bijzonder door deze voorgeschiedenis. Mooi om deze plek ook te delen en te laten zien aan mensen die je kent van thuis.

Doordat je mensen hier kent, konden we ook al verschillende dingen organiseren. Dit maakte het voor zo’n grote groep erg leuk om dingen samen te doen en gaf juist de mooiste momenten. Iedere dag was een dag waarop we allemaal vol genoten: van de groep, van het weertje, het terras met de bijbehorende lekkere drankjes en eten. Waar ik vooral met een opgelucht en fijn gevoel op terugkijk is ook dat ik alles heb kunnen doen. Van het ontbijt in de ochtend, tot de meeste naar bed gingen in de avond: ik was even geen kankerpatiënt.

Let's fly away

Een ding op mijn verlanglijstje: helicopter vliegen. Eerder heb ik met 5 vriendinnen al op het punt gestaan om een helicoptervlucht boven de grand canyon mee te gaan maken. Echter door slecht weer kon dit helaas niet doorgaan. Ik kon me verder geen mooiere plek voorstellen. De ruwheid van dolomieten, de sneeuwtoppen…Dus ja, als ik iets in mijn hoofd heb dan gaat dat er meestal niet meer uit. En gelukkig waren er meer dan alleen ik die dit wel zagen zitten. Een geweldig mooie vlucht! Afgevinkt!

Meeste geniet je van mensen om je heen, waar je ook bent.

Het beste gevoel hoe ik kan omschrijven wat ik heb ervaren in die week, is het gevoel van de hele week een te bruiloft. Iedereen die er was, was er voor mij. De enige schakel tussen deze mensen waren Bram en ik. Lang niet iedereen kende elkaar, maar daar was binnen één avond al niets meer van te merken. Een gevoel dat ik pas ooit dacht te hebben als wij ooit zouden gaan trouwen. Dit is in ieder geval het gevoel wat ik heb gehad bij de bruiloften waar ik ben geweest. Ik kan er veel over vertellen, maar foto’s zeggen vaker meer dan woorden. Maar om jullie alle andere 320 te besparen, toch maar een selectie.

De volgende fase

Dinsdag was het tijd om weer naar de oncoloog te gaan. Even kijken hoe het gaat en de start van de volgende fase: chemokuren! Het moeilijkste bleek nog het vinden van chemo, die was even niet genoeg besteld. Maar met een super service werd dit fijn in de ochtend thuis bezorgd en kon ik toch op tijd beginnen. Tijdens de bestralingen heb ik dezelfde chemo gehad, maar dan in de helft van de hoeveelheid als wat ik nu krijg.

De verwachting is dat ik vanaf iedere 3e dag het zwaarste heb, die met iedere kuur iets meer zal worden. Dus deze eerste zal wel gaan. De meeste verwachting qua klachten, is de vermoeidheid. Maarja, eerst zien dan geloven. Tot nu toe fiets ik er nog doorheen. Het komende half jaar zal ik telkens 5 dagen chemo hebben, gevolgd door 23 dagen rust en dat dan 6 keer. Waar ik na de vakantie helemaal van overtuigd ben, is dat mensen om me heen juist veel energie geven, dus die strategie ga ik dan maar verder voortzetten.

Liefs Mayon